Jesień 1456
Po jeszcze kilkunastu minutach deszcz zaczął się przerzedzać. Jednak wtedy ryknął pierwszy grzmot.
Diego pomyślał, że gdyby nie zaspał, już dawno byłby w bezpiecznym mieście. Może nawet zatrzymałby się na jakiś czas w zajeździe. Ale w obecnych warunkach próba dotarcia do miasta mogłaby skutkować wyziębieniem, albo czymś o wiele gorszym. Było mokro, zimno, wietrznie i zaczynała się prawdziwa burza.
Diego udało się znaleźć kilka długich gałęzi z liśćmi. Prawdopodobnie oberwał je wiatr. Teraz tylko potrzeba odpowiedniego miejsca na rozbicie obozu. Pomimo ściekających po rzęsach kropel, Diego wypatrzył pień powalonego drzewa. Był on wsparty na małym wzniesieniu; dałoby się pod nim zrobić prowizoryczny namiot.Mężczyzna jednak chwilę się wahał. Zanim wgramolił się pod pniak sprawdził, czy ten na pewno się zsunie się ze swojego oparcia i nie przygniecie kogoś siedzącego pode nim. Zaraz po tym rozejrzał się, czy w pobliżu nie ma żadnej nory drapieżnika; może nie tylko jemu to miejsce wydało się atrakcyjne.
Dopiero ponowny atak szczękających zębów powstrzymał Diego przed dalszym badaniem okolicy. Był już całkiem przemoczony; jeśli chce wyjść z tego bez szwanku powinien zacząć budować sobie to schronienie.
Diego wsparł na powalonym pniu gałęzie, które znalazł. Utworzyło to swego rodzaju ścianę „namiotu”, która częściowo chroniła przed wiatrem. Ale co ważniejsze; Diego mógł teraz schować się przed deszczem. Pomyślał o rozpaleniu ognia, żeby skuteczniej się wysuszyć.
<c.d.n.>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz