Jesień 1457
Znów były daleko poza jego zasięgiem. Żałował, że nie posiadał wtedy broni na taki dystans. Najlepsza była by kusza, lecz ostatnia jaką posiadał, dawno została zniszczona.
Oczekiwał ataku, gdy stwory rozdzieliły się, chciały zaatakować z różnych stron jak wcześniej, lecz ich tym razem było mniej, a łowca nie miał już ochrony magicznej. Chciał znów użyć boli, obawiał się jednak, iż tym razem sztuczka nie zadziała i miał rację. Rzucając ją w jedną z nich, która zdecydowała się pierwsza zaatakować, chybił a Harpia bez przeszkód zmierzała wprost na niego. Zasłonił się lewą ręką, na której specjalnie wzmocniony pancerz służył jako tarcza. Wielkie szpony zacisnęły się na niej, a ciężar ptaka powalił przeciwnika i wytrącił miecz z dłoni. Głowa pokryta ciemnymi piórami, przeplatanymi co jakiś czas jaśniejszymi przebłyskami, odchyliła się prezentując okazały dziób, który z całych sił miał wbić się w ofiarę, lecz ta nie poddała się tak łatwo. Kolejny czar kinetyczny, na którego energia zbierana była od rzucenia boli uderzył w ciało potwora zrzucając je na podłoże. Ten jednak szybko z niego się podniósł i wraz z pomocą potężnych skrzydeł skoczył znów próbując wbić szpony, tym razem jednak nie one się wbiły. Nóż, który lata temu dostał za pomoc pewnemu zamożnemu handlarzowi przebił szyję rozcinając najważniejsze jej części, a kolejne pchnięcie wbitym już ostrzem niemal odcięło cały łeb. Bestia padła martwa na glebę. Łowca nie zachował jednak pełni ostrożności, podnosząc się z miejsca walki poczuł podobne uderzenie co chwilę wcześnie, tym razem wtórował temu jednak przeszywający ból idący z lewej strony talii. Ptak zaatakował, a naturalny oręż znajdujący się na jego łapach znalazł lukę w pancerzu, przebijając materiał i wbijając się w ciało. Powalony na kolana czuł, że druga łapa w każdej chwili może doprowadzić do podobnej sytuacji, a dziób szybko zakończyć jego żywot. Z całych sił obrócił się przewracając się wraz z napastnikiem, ten jednak wzbił się z powrotem w powietrze, a wyrywając szpony jeszcze bardziej powiększył powstałe rany.
Łowca krwawił, póki jednak walka trwała nie miał czasu na poprawę sytuacji, musiał to szybko zakończyć. Ptak znowu szykował się do ataku. Leciał między drzewami szykując się na spotkanie. Regis używając reszty mocy magicznej jakiej mógł użyć wyciągnął rękę ku zbliżającemu się wrogowi. Gdy ten był już blisko znów błękitna poświata zamieniła się w lodowy pocisk, który z całą siłą wbił się i rozerwał nadchodzące zagrożenie. Krwawiące resztki opadły, a chmara kropel krwi ochlapała podłoże jak i łowcę, który znów upadł na kolana z wyczerpania walką, zaklęciami jak i ranami.
Poluzował paski stroju i podwinął go na tyle ile mógł, nie chcą go zdejmować, przez wzgląd na niesprzyjającą chłodną pogodę. Odsłoniły się przed nim szramy, z których leciała czerwona ciecz. Wyciągnął jeden z kamieni i przymocowaną do paska niedużą sztywną sakwę. Pobierając magię z zielonkawego kryształu, zatamował na jakiś czas krwawienie prostym zaklęciem, a z pojemnika wyciągnął podręczne opatrunki, które do powrotu do domu musiały mu wystarczyć.
Po skończonej czynności wstał, podniósł wytrącony oręż, a następnie złapał jedno z trucheł pozbawiając go głowy, którą przymocował do pasa.
Ruszył w drogę powrotną. Szedł powoli czując wyczerpanie. W połowie drogi przystanął nad ciekawym i niepokojącym wyjątkowo dużym, nie do końca zatartym jeszcze śladem przypominającym psi, jak i niedźwiedzi, nie to jednak okazało się w tej chwili jego głównym zmartwieniem. Rany otworzyły się.
– Kurwa – powiedział do siebie, używając jednocześnie kolejnego kryształu.
C.D.N.
