Od Diego „Dzień jak co dzień?” cz. 2 (cd. Sigrid)

 Jesień 1456

Coś Diego nie pasowało w tej ścieżce. Miał wrażenie, że jakoś się zmieniła od wczoraj. Inaczej się skręcała, miejscami przybierała inny kształt. Nigdzie nie było też widać tych charakterystycznych drzew chylących się nad dróżką. Wszystkie wygięte były w drugą stronę.
Zaspany umysł Diego nie potrafił połączyć tych wszystkich wskazówek w konkretny fakt. Kuglarz po prostu szedł dalej przed siebie, obserwując otoczenie zza półprzymkniętych powiek. Zaczął się zastanawiać, czy to był w ogóle dobry pomysł wychodzić z domu w takim stanie. Nie było to czasem niebezpieczne? Obniżona czujność mogła skutkować niezdolnością do obrony w przypadku nagłego ataku.
Diego przystanął. Przez chwilę rozważał zawrócenie do domu. Też nie podobał mu się fakt, że nadal nie wyszedł z lasu. Dotarcie na jego skraj zajmowało podejrzanie długo.
Z zamyślenia wyrwało go chrząknięcie. Stanowcze i głośne. Mężczyzna odwrócił się. Na wąskim przejściu tuż za nim stała jakaś istota. Nie był to na szczęście wilk, ani żaden Koszmar, ale i tak Diego miał sobie za złe, że nie zauważył, iż ktoś się do niego zbliżył.
– Przesunąłbyś się trochę...
<Sigrid?>

Od Diego „Co ty tutaj robisz?” cz. 7 (cd. Shen)

 Jesień 1456

Diego zdjął czapkę i podrapał się po głowie.
Może osoba którą spotkał faktycznie nie jest byle kim. Co jeśli faktycznie miał do czynienia z jakimś lordem, czy innym wysoko postawionym urzędnikiem? Czy przed utratą pamięci wiedział coś o nim?
Tylko co taka osoba mogła robić w opuszczonej chacie takiej, jak ta..?
Diego postanowił się nad tym nie zastanawiać. Jeśli chce poznać odpowiedzi na którekolwiek ze swoich pytań, musi jakoś dogadać się z tym... no właśnie, w ł a d c ą.
Trzeba to jakoś zaplanować. Na dobry początek, należałoby naprawić fakt, że Diego okazał, chociaż niechcący, brak szacunku. Więc, postanowił zacząć od przeprosin. Chrząknął i specjalnie podniósł głos, żeby można było go usłyszeć przez zamknięte drzwi:
– Przepraszam!
Mężczyzna wpatrywał się chwilę w wejście. Nie otrzymał żadnej odpowiedzi. Postanowił więc sformułować to nieco inaczej. Bardziej stosownie:
– Najmocniej przepraszam, że uraziłem Waszą Królewską Mość. Przysięgam, że nie było to moim zamiarem.

<Shen?>