Podsumowanie marca 2022

Skarbeńki moje,

Czy jesteście tak samo podekscytowani jak ja? Oto nadszedł dzień podsumowania wszystkich naszych trudów ostatniego miesiąca. Sama mam wrażenie, że minęło zaledwie kilka dni – w największych porywach dwa miesiące – a tu już nasz wspólny świat pokrywa śnieg (całkiem zgodnie z kwietniowymi warunkami atmosferycznymi w Polsce).

 
To był niesamowity miesiąc. Myślę, że nikt z nas nie spodziewał się takich sukcesów, prędkości i rozkwitu. Nawet jeśli wciąż jesteśmy w dość hermetycznym gronie, zakres tego, co powstało przez ostatni miesiąc wprawia mnie w szczery podziw dla każdego z was osobna.

 
Ale, ale! Nie przyszliście tu, aby czytać moich wynurzeń. Czas przejść do sedna.

Ranking słów (z podziałem na osoby):

1. Lind maszyna do pisania (Diego) - 12 834 słów
2. Wrona (Avrion, Shen) - 6 966 słów
3. Pulpet (Saadiya) - 5 679 słów
4. Altanka (Karniela) - 2 418 słów
5. Thor (Clayton) - 1 906 słów
6. Krzysiu (Feri) - 1 316 słów
7. Bone (Conna) - 781 słów
8. Mirror (Sigrid) - 521 słów

Łącznie napisaliśmy niemal 30k słów! Czy muszę to jakkolwiek komentować? Jesteście niesamowici. Po prostu.

Ranking opowiadań (z podziałem na postacie):

1. Diego - 59 op.
2. Avrion - 33 op.
3. Saadiya - 11 op.
4. Clayton - 9 op.
5. Feri - 8 op.
6. Shen - 6 op.
7. Conna i Karniela - 4 op.
8. Sigrid - 2 op.

To z kolei łącznie aż 136 opowiadań. Jesteście szaleni! Jedni bardziej niż drudzy *patrzy wymownie na Lind*, ale... Brak mi słów, aby to opisać. Niech więc to wystarczy za cały komentarz.

W ramach ciekawostki chciałabym dodać, że średnia długość opowiadania w tym miesiącu to... ok. 217 słów.

Na koniec chciałabym wam serdecznie podziękować za cały wasz czas poświęcony na pisanie i serce włożone w każde, nawet najkrótsze słowo. Mam nadzieję, że kolejne miesiące istnienia tego bloga przyniosą mnóstwo radości i sukcesów.

 
A tymczasem... Przesyłam wirtualne tulasy dla wszystkich, którzy lubią się tulić, kochani!

 

Do zobaczenia na discordzie!

Thor

Od Diego "Śnieżna postać" cz. 3

Zima 1456

– Nie, ja tak łatwo nie odpu...

Diego podniósł Drobnego-dwunogiego i ruszył dalej drogą w stronę centrum miasta.
– Ej, co ty robisz? – rzucił Ting. Jego złość nagle zastąpiło zdezorientowanie.
– Zabieram cię stąd, zanim narobisz bałaganu – odparł spokojnie mężczyzna.
Drobny-dwunogi popatrzył dookoła, jakby sprawdzał, jak wysoko jest nad ziemią, po czym westchnął i już nie protestował. Wtem to w Diego uderzyła śnieżka. Strzał był wymierzony idealnie w głowę. Mężczyzna aż upuścił swojego kumpla.
– Uważaj! – warknął Ting, chociaż bez szwanku wylądował na czterech łapach.
Diego spojrzał w kierunku, z którego nadleciał pocisk. Stało tam dwoje małych dzieci; zapewne brat i siostra. Po minie starszego chłopca widać było, że to on rzucił śniegową kulą.
– Masz śmieszną maskę.
– Dziękuję – Diego ukłonił się, trzymając daszek swojej czapki.
Rodzice dziecka odetchnęli z ulgą, że mężczyzna nie był zły. Matka podeszła do swojego synka, żeby go sztorcować. Zapewne nie tylko ona uważał, że nie wypada rzucać śniegiem w przypadkowych przechodniów, nieważne jak „śmiesznie” wyglądają. Jednak ktoś nie podzielał zdania mamy; Diego dostał kolejną śnieżką.
– Atak! – krzyknęła siostrzyczka. Widać brała przykład z brata.
– A więc bitwa! – powiedział Diego, żeby dać otoczeniu do zrozumienia, że nadal się nie gniewa; wręcz przeciwnie, chętnie dołączy do zabawy.
Ting popukał się palcem w czoło. Natomiast Diego nachylił się, by nabrać w ręce śniegu. Zaczął formować z niego idealną kulkę. Jednak zajęło mu to zbyt długo, bo zanim skończył, trafiła go jeszcze jedna śnieżka.

<c.d.n.>

Od Diego "Śnieżna postać" cz. 2

Zima 1456

– Co tam mamroczesz?

– Hm? – Diego odwrócił głowę. Podążała za nim znajoma, drobna-dwunoga istota. Mężczyzna uśmiechnął się na ten widok, chociaż nie było tego widać. Ting zachowywał się jak typowy kot; często znikał i przychodził tylko wtedy, kiedy mu się chciało.
– Dobre wychowanie nakazuje odpowiadać jak starszy pyta – wyrecytował Ting.
– Skąd wiesz, że jesteś ode mnie starszy?
– Jestem starszy i technicznie, i praktycznie. Nieważne, jak liczyć.
– Twój gatunek żyje tyle co człowiek? – pytał dalej Diego, jakby jeszcze się nie nauczył, że Ting niechętnie udziela odpowiedzi.
Drobny-dwunogi wzruszył ramionami.
– Ile dokładnie ty masz lat? – zapytał człowieka.
Diego zatrzymał się.
– Um... Nie wiem... – mruknął. Zdał sobie sprawę, że nigdy wcześniej o tym nie myślał. Nie zastanawiał się na ten temat. W dniu w którym się „przebudził” po prostu zaakceptował fakt, że jest dorosły i tyle.
Wchodząc do miasta zauważyli grupkę dzieci bawiących się w śniegu. Niektóre rzucały się śnieżnymi kulami. Jedno z nich (specjalnie, bądź niechcący) trafiło taką kulą Tinga. Drobny-dwunogi zatrzymał się i warknął głośno:
– Który z was taki dowcipny?
Odwrócił się i omiótł małych ludzi wzrokiem. Diego popchnął go lekko, żeby szedł dalej.
– To tylko dzieci. Odpuść.
– Nie, muszę wiedzieć – warczał dalej Ting. – Który?!
– Możesz mnie natrzeć śniegiem, jeśli zrobi ci się od tego lepiej – powiedział Diego. Nie wiedział jeszcze do czego jego przyjaciel jest zdolny, wolał nie napuszczać go na małe dzieci. Zwłaszcza jak wyglądał na naprawdę wściekłego.

<c.d.n.>

Od Diego "Bójka" cz. 3

Zima 1456

Starcie trwało jeszcze kilkanaście dobrych minut. Matt i Nor mieli przewagę nad samym jednym Diego, ale ten nadrabiał to giętkością i dobrze wycelowanymi ciosami. Widać było, że jego przeciwnicy nie zajmują się na co dzień walką wręcz.

Wszystko się skończyło dopiero jak hałasy zaczęły sprowadzać niechcianą uwagę otoczenia. Matt i Nor wreszcie odpuścili i usunęli się miejsca zdarzenia. Diego chwilę się wahał, ale ostatecznie musiał pójść w ich ślady; wolał być znany jako zabawiający ludzi kuglarz i łowca, niż jako aferzysta bijący się po nocach z oprychami. Odchodząc, pomyślał o zdjęciu maski, żeby nikt go nie rozpoznał, ale zbyt długo się nad tym zastanawiał. Kiedy wreszcie podjął decyzję, nie miałoby to już sensu. Ludzie zniknęli z okien.
Diego wyszedł na rynek. O tej porze stał on całkiem pusty; jako plama lśniącego śniegu w centrum miasta. Biały puch przykrył już wszystkie ślady po dzisiejszym ruchu. Obecny widok mógłby wprowadzić błąd i napełnić przekonaniem, że absolutnie nikogo tu dzisiaj nie było.
Diego poprawił swoją ciepłą kurtkę i naciągnął głębiej futrzany kaptur. Fakt, że ją posiadał znaczył, że już wcześniej był na terenach, gdzie pory roku przynoszą tak drastyczne zmiany w temperaturze. Kurtka z pewnością należała do niego; pasowała idealnie. Jednak jego spodnie były ciut za cienkie na tę pogodę. Tak samo w tym zestawie brakowało czegoś do osłonięcia przed zimnem i rąk. Diego pomyślał, że gdyby miał rękawiczki, mniej by go bolały dłonie po dzisiejszej bójce.