Od Diego "Ciekawski" cz. 6

Jesień 1456

– Czemu to ja jestem „Zamaskowanym”? – spytał Diego, wycierając podłogę.

– Nosisz maskę. Proste – odparł Drobny-dwunogi wyłapując mrówki, które jeszcze nie uciekły
– Ty też zasłaniasz pysk – zauważył mężczyzna.
Drobny-dwunogi wstał. Następnie zdjął z pyska czaszkę, ukazując swoją własną mordkę. Wyglądał jak coś pomiędzy kotem a szczurem.
– Teraz ty – rzucił.
Diego przerwał mycie podłogi.
– Co ty, ja nie zdejmuję maski – mruknął.
– No to już widzisz, czemu jesteś Zamaskowany – po tych słowach Drobny-dwunogi założył z powrotem swoją „maskę”.
Diego pokręcił głową i wrócił do wycierania z podłogi konfitury. Musiał co jakiś czas to przerywać, żeby się podrapać; mrówki oblazły go już całego. Po jakiś czasie wstał, żeby się z nich otrzepać, ale i po to, żeby namoczyć znów szmatę. Kiedy wreszcie skończył sprzątanie po wybryku Drobnego-dwunogiego, usiadł naprzeciwko niego.
– To jak ja mam nazywać ciebie? Nie przedstawiłeś mi się.
– Może być Ting. Miałem nie używać już tego tytułu, ale nie posiadam innego.
– Miło cię poznać, Ting.
Diego wyciągnął do niego dłoń. Zbił tym trochę swojego gościa z tropu. Ale ostatecznie stwór potrząsnął jego ręką.
– Dlaczego wróciłeś?
– Może i chodzi o ciebie. Nikt cię tu nie zna. Jakbyś w ogóle nie istniał. To jest... do teraz – Rzucił w Diego kamyczkiem. Mężczyzna uniknął zginając się do tyłu.
– To miało zaprezentować, że istniejesz. Miało cię trafić i się odbić.
– Musisz spróbować jeszcze raz – odparł przekornie Diego.

<C.D.N.>

Od Diego „Dzień jak co dzień?” cz. 1

 

 Jesień 1456

Tego dnia wstanie z łóżka było trudniejsze, niż zwykle. Poprzedniego wieczoru występowi Diego dopisało naprawdę wielu spektatorów, więc kuglarz przedłużał to, ile tylko mógł. Dał z siebie wszystko. Takie działanie poskutkowało oczywistym – potwornym zmęczeniem.
Ile człowiek nie zrobi dla kilku dodatkowych Ora, pomyślał Diego.
Mężczyzna zebrał wszystkie siły, jakie w nim pozostały i wstał do pozycji siedzącej. Przesunął się na kraniec łóżka, by położyć nogi na podłodze. Zapragnął nie musieć kontynuować tego ruchu. Wolałby wrócić pod cieplutką pierzynę; pozostać tam aż do zachodu.
Jednak musiał skończyć, co zaczął. Jeśli chciał zrobić z dzisiejszym dniem cokolwiek pożytecznego, musiał się wyczołgać z łóżka i opuścić chatę.
Diego przymrużył oczy, kiedy sięgnęły ich rażące promienie porannego słońca. Ta wielka kula ognia na niebie nigdy nie robiła sobie dnia wolnego, czemu on miałby postępować inaczej?
Mężczyzna podniósł z szafki nocnej plik kartek. Przejrzał, co ma dzisiaj w planach. Kolejny występ... zakupy... obiad... Hm, wszystkie te rzeczy można było zrobić w mieście. Czyli, kolejna wycieczka na tereny zabudowane. Z resztą; jak co dzień.
Zaraz po śniadaniu Diego spakował rzeczy, które będą mu dziś potrzebne do występu. Obręcze, pochodnie, piłki... To chyba wszystko.
Niechętnie podszedł do wyjścia z chaty i rozwinął drabinę ze sznura. Obserwował sennym wzrokiem, jak jej koniec kołysze się tuż nad przerośniętą trawą.

<C.D.N.>

Od Diego "Ciekawski" cz. 5

 Jesień 1456

Diego obudziło szczypanie w łydkę. Najpierw spróbował drapania się, ale uczucie wracało; za każdym razem w innym miejscu na skórze. Mężczyzna zrzucił pierzynę, żeby dowiedzieć się, o co właściwie chodzi. Znalazł pod nią stado czarnych i czerwonych mrówek. Wchodząc w dobrze znany sobie stan zmieszania zaczął strzepywać je z łóżka. Kiedy rozprawił się z owadami na materacu, zaczął przeganiać je z podłogi. Walka trochę trwała, Diego miał do czynienia z prawdziwą inwazją. Tylko co mogło sprowadzić ich aż tyle...

– Co ty robisz, Zamaskowany! Przepłoszysz je wszystkie!

Diego spojrzał w kierunku, z którego dobiegał głos. Tam, gdzie niegdyś stało jego lustro, ujrzał znanego sobie Drobnego-dwunogiego.
Diego ruszył w stronę nieproszonego gościa. Miał zamiar coś mu powiedzieć, ale nie zdążył; zamiast tego poślizgnął się i wywinął orła. Wylądował z jedną nogą i jedną ręką w powietrzu; pozostałe dwie kończyny były na podłodze. Diego w ten sposób ledwo uniknął upadku.
– Co to jest? – spytał Diego, oglądając śliską substancję rozsmarowaną na deskach.
– Konfitura.
– Co robi konfitura na podłodze w moim domu?
– Spałeś, jak przyszedłem, więc postanowiłem wykorzystać ten czas – odparł Drobny-dwunogi jak gdyby nigdy nic.
– Na wabienie mrówek? – Diego podniósł jedną brew. Niestety przez maskę nie było tego widać.
– Dokładnie tak.
Diego pokręcił głową i wyciągnął spod łóżka szmatę. Namoczył ją w wiadrze wody, które nabrał poprzedniego dnia.
– Chyba nie chcesz tego teraz sprzątać! Jeszcze nie skończyłem. Dopiero się schodzą – zaprotestował Drobny-dwunogi.
Diego zignorował ten głos sprzeciwu. Jest szansa, że nie był właścicielem tego domu, ale na tę chwilę był jego panem i do niego należało dbać o to otoczenie. Nie zamierzał tolerować dziwnych pomysłów swojego gościa.

<C.D.N.>