Jesień 1457
– Poza tym to nie była groźba, tylko uprzejma prośba. Na przyszłość radzę się nauczyć je odróżniać – wstała z krzesła i powstrzymując dreszcze wyszła z namiotu. Takiego przerażenia jak w oczach Shena nie widziała chyba jeszcze nigdy. Od samego widoku miała nieprzyjemne dreszcze wzdłuż całego kręgosłupa. Trudno, obejdzie się bez krwi. Z pozytywnych stron tej sytuacji, resztki tego robala pewnie dalej znajdowały się w wodzie. Skoro zatruł dorosłego mężczyznę aż tak szybko, może warto było przebadać tą całą sitrę. Avrion nie musiał o niczym wiedzieć. Mogła dać mu wodę, pomóc i potem już w karczmie skupić się na swoich badaniach. W sumie to też było na plus. Skoro Shen się obudził, to prawdopodobnie niedługo sobie uświadomi, jaki dług u niej właśnie zaciąga. Był z tych samych stron co ona, więc powinien mieć chociaż tyle honoru żeby wiedzieć, że ciągnięcie kogoś na plecach przez pół lasu wymaga spłaty.
Marsz dłużył jej się niemiłosiernie. Mimo, że tym razem nie miała dodatkowego balastu na plecach, to i tak miała wrażenie, że wolniej już iść się nie da. Każdy liść na skórze, każde źdźbło trawy – wszystko to czuła sto razy mocniej niż normalnie. Definitywnie potrzebowała krwi. Skoro Avrion nie był chętny do współpracy trzeba było poradzić sobie inaczej. Nie zamierzała próbować krwi zwierzęcej, ale skoro ktoś, kto potrafił wyciągać z krwi truciznę został z Shenem, to miała chyba trochę czasu w zapasie…? Nawet jeśli był aż tak przerażony, to nie mógł od tego zejść na zawał. Chyba nie mógł. Pokręciła głową, skupiając się znowu na okolicy. Nie wydawało jej się, żeby przegapiła źródełko, ale zamiast wybiegać aż tak daleko w przyszłość mogła skoncentrować resztki energii na obecnym zadaniu. Las po burzy pachniał sto razy bardziej błotem niż wcześniej, a pożar chyba nie była aż tak duży, jak im się wcześniej wydawało, bo jak na razie spalone widziała tylko korony drzew. Przynajmniej miała potwierdzenie, że idzie w dobrym kierunku.
I faktycznie, zaraz zobaczyła miejsce dzisiejszych wydarzeń. Niezmiennie, nietknięte przez ogień w wodzie leżały truchła wilka i człowiekopodobnego stworzenia. Martwe ryby dalej unosiły się na powierzchni, jednak o dziwo sama woda wydawała się być już czysta. Nie było śladu po wcześniejszym czerwonym kolorze, o czarnym nawet nie wspominając. Mimo wszystko nabierając wody skierowała się do samego źródła, żeby mieć pewność, że nie pływa w niej żadne niechciane świństwo. Napełniła kilka fiolek, po czym cały czas bijąc się z myślami odwróciła znowu do trupów. A gdyby tak wziąć ze sobą wilka i sprzedać go jakiemuś wieśniakowi w zamian za transport do Rivotu, ewentualnie z Rivotu do obozu? To też nie był najgłupszy pomysł. Pytanie tylko, czy miała siłę na tachanie kolejnego cielska przez las, czy lepiej było iść i zgrywać poszkodowaną, licząc na litość potencjalnych osób, które mogła spotkać… W pierwszej kolejności skupiła się na tej całej sitrze. Powstrzymując maksymalnie obrzydzenie, za pomocą jednego ze swoich sztyletów delikatnie wycięła przepołowionego i przepłukanego przez wodę robala. Wcisnęła go do jednej z większych fiolek, upewniła się, że na pewno jest martwy, porządnie zakorkowany i nieszkodliwy. Dla bezpieczeństwa też zawinęła zdobycz w materiał i włożyła do skórzanego woreczka. Może Avrion nawet się nie zorientuje, że nie są to zioła. Wstając spojrzała jeszcze raz na wilka i stwierdziła, że niesienie go to beznadziejny pomysł. I tak już kręciło jej się w głowie. Zamiast jednak skierować się prosto do obozu z którego przyszła, ruszyła trasą, którą dzisiaj przyszła z karczmy. Mimo wszystko na wydeptanej ścieżce była większa szansa wpaść na kogokolwiek.
Szła jednak równie długo, jeśli nawet nie dłużej niż wcześniej zanim na kogoś trafiła. Na jej szczęście był to chętny do współpracy rolnik, który zgodził się podwieźć ją do miasta. Akurat wracał ze zbierania chrustu, więc nawet nie zadawał jej za dużo pytań, po prostu pokazał gdzie powinna trzymać się wozu, żeby nie spaść na potencjalnych wybojach i ruszyli. Shira pogratulowała sobie w duchu umiejętności przekonywania i zamknęła oczy, ciesząc się chwilą wytchnienia. Nie wiedziała ile dzisiaj przeszła, ale na pewno sporo. Każdy moment, kiedy mogła odpocząć był na wagę złota. Fakt, że wieśniak też nie zadawał za dużo pytań był zdecydowanie na jego korzyść. Przez chwilę zastanawiała się nawet, czy może nie dać mu za to jakiegoś wynagrodzenia, ale koniec końców uznała, że przewiezienie jej tak wątpliwym środkiem transportu jak ten wóz powinno być jego obowiązkiem. Kiedy tylko dojechali pod karczmę, podziękowała mu skinieniem głowy i uśmiechem zniknęła w środku. Zamierzała się co najmniej przebrać, jeśli nie w ogóle umyć. Zaoszczędziła trochę czasu, więc czemu nie? Jak postanowiła tak zrobiła. Jak na razie w obozie wpadła tylko na Avriona. Nie znaczyło to, że nie ma tam jednak więcej osób, którym mogła zaprezentować się lepiej niż czarnowłosemu. Schludny wygląd, a chociaż czysta szata, mogły zdziałać cuda. W końcu musiał być jakiś powód tego, że mężczyzna wziął jej uprzejmą prośbę za groźbę. Po szybkim, zimnym prysznicu zmieniła więc strój na elegancki, przeplatany złotymi nićmi i uczesała na nowo włosy. Zgarnęła też do torby kilka swoich antidotów, które teoretycznie mogły się przydać, a sitrę ukryła w skrzyni ze swoimi składnikami. Spojrzała w lustro, uśmiechając się do siebie. Może w karczmie znajdzie się ktokolwiek, kto zgodziłby się ją zawieźć do obozu, albo chociaż oddać jej trochę krwi. Nie zamierzała napadać na ludzi, ale jeśli tak to dalej miało wyglądać, to mogła nie mieć wyboru. Wzdychając ciężko zeszła na dół i rozejrzała się po sali.
O dziwo w miarę szybko wypatrzyła potencjalną ofiarę. Dość bogato wyglądający kupiec siedział pod ścianą właśnie kończąc swój posiłek. Shira układając w głowie plan działania podeszła do niego, przyklejając uśmiech do twarzy. Tak jak podejrzewała, nie było trudno go przekonać. Zgodził się na obie jej prośby, nie pytając nawet o zapłatę. Widziała, że mężczyzna liczy, że odwdzięczy się w naturze, ale to można było załatwić delikatnym ciosem w tył głowy i co najwyżej pożyczyć sobie jego konia na podróż do obozu. Okazało się jednak, że kiedy elegancko pozwolił sobie przeciąć nadgarstek i przelać trochę krwi do filiżanki, którą przyniosła, to widok jej kłów sprawił, że porzucił wszelkie swoje pomysły i grzecznie odstawił ją do obozu. Nie zdążyła nawet mu podziękować, bo kiedy tylko postawił ją na ziemi odjechał prawie tak szybko jak przyjechał. Była ciekawa, ile czasu finalnie jej to wszystko zajęło. Chyba nie powinno być jakoś bardzo dłużej niż gdyby szła zmęczona na piechotę. A teraz przynajmniej wyglądała dobrze i mogła faktycznie pomóc. O ile Shen postanowił tyle przeżyć i nie umrzeć ze strachu.
<Avrion? Shen?>
