Od Diego "Śnieżna postać" cz. 1

Zima 1456

Diego przeciągnął się i spojrzał na okno swojego szałasu. Przejechał palcami po zaparowanej szybie. Była lodowata. Natomiast w środku panowała prawie idealna temperatura. Nie do wiary, jak dużo może zmienić wstawienie zwykłych okien; drewniany szałas na drzewie staje się trzymającym ciepło, prawdziwym domem.

Diego przebrał się z grubej koszuli nocnej i narzucił kurtkę. Pod punktem „Śniadanie” zanotował „Zapytać...”, po czym musiał przerwać pisanie; dojechał do końca arkusza. Odwrócił kartkę. Z tamtej strony też była cała zabazgrana. Mężczyzna otworzył szufladę, ale znalazł tam tylko wypełnione listy zadań. Żadnego czystego papieru.
Nie mając już żadnych lepszych opcji, zapisał na własnej dłoni „PAPIER”. Po tym, naciągnął rękawiczkę i otworzył śmiało drzwi wyjściowe. To niestety poruszyło idealnie obsypane białym puchem gałęzie. Całość poskutkowała tym, że na głowie Diego wylądowała prawdziwa zaspa. Nie zdążył nawet naciągnąć kaptura, więc śnieg wpadł mu również za kołnierz. Jeśli wcześniej mężczyzna był jeszcze trochę senny, owe wydarzenie już całkiem rozgromiło to uczucie.
Próbując się jakkolwiek otrzepać, ruszył udeptaną ścieżką w stronę miasta. Zabrał ze sobą tylko pieniądze i broń; nie planował dzisiaj występować. Jego zarobki w ostatnim czasie odczuwalnie zmalały, więc miał nowy plan - poszukać innej pracy.
Po drodze Diego powtarzał sobie w kółko tę samą frazę: „Zapytać właścicieli zajazdów o pracę”. Nie miał jej już na czym zapisać, więc po prostu bał się, że wyleci mu ona z głowy.

<c.d.n.>

Od Diego "Bójka" cz. 2

Zima 1456

– O co wam poszło? – zapytał spokojnie Diego. 

– Może da się inaczej to załatwić?– Właśnie, wyluzuj, Matt – mruknął ten, który najwięcej oberwał. – To tylko...
– JA mam wyluzować? – wściekł się Matt. – To ty zacząłeś! Jeszcze ci mało? – Przygotował się do kolejnego ataku na towarzysza. Wtedy Diego chwycił go i odciągnął kawałek.
– Wystarczy! O co wam poszło?
– Nor już ci powiedział, nie twoja sprawa! – Matt wyrwał się z uścisku Diego.
Nor przytaknął, po czym sam uderzył Bezimiennego w twarz.
– A to za Matyldę, draniu!
Diego domyślił się, że obiektem kłótni była kobieta (lub więcej niż jedna), ale najważniejszym było teraz ukrócić tę bezsensowną przemoc. Wcisnął się między Nora i Bezimiennego i odsunął ich od siebie.
– Cokolwiek zrobił na pewno nie zasłużył na takie traktowanie.
Wtedy Matt chwycił Diego za ubranie i spróbował go przewrócić. Ten nie dał się i wykręcił mu rękę i przyparł do ściany. Za to zarobił od Nora kopniaka w brzuch. Chcąc, nie chcąc musiał puścić Matta. Tymczasem Bezimienny wykorzystał fakt, że jego wrogowie zajęli się Diego i zbiegł. Tamci zauważyli to zbyt późno.
– Już go mieliśmy! Brawo, bohaterze – warknął Matt do Diego.
Zamaskowany mężczyzna wycofał się nieco. Podniósł ręce; przyjął pozycję obronną. Teraz już nie miał innej opcji. Pierwszy zaatakował Matt. Diego uniknął pierwszych dwóch ciosów. Ostatni trafił na twardą powierzchnię jego drewnianej maski, która zadziałała jak hełm. Matt syknął z bólu i złości. Diego wykorzystał jego chwilowe zdezorientowanie i odpłacił pięknym za nadobne.

<c.d.n.>

Od Diego "Bójka" cz. 1

Zima 1456

Diego wyszedł z karczmy i ruszył ulicą. Słońce już dawno zaszło i jedynym źródłem światła w mieście były wnętrza licznych budynków, w których jeszcze toczyło się w najlepsze życie towarzyskie. Śnieg skrzypiał pod nogami mężczyzny, drobne płatki zaczynały padać z nieba. Powietrze było rześkie i przyjemne.

Zima to cięższy okres dla ulicznego artysty. Mniej ludzi przebywa na zewnątrz przez dłuższy czas; organizowane jest mniej wydarzeń, sprzedawane mniej towarów. Diego zastanawiał się, czy nie lepiej by było zająć się bardziej standardową pracą w czasie zimy, zamiast marznąć i czekać aż ktoś łaskawie rzuci mu kilka Ora. Może lepiej by było ten czas wykorzystać, żeby po cichu przygotować nowe sztuczki i pokazać je w pełnej krasie dopiero wiosną.
Kiedy Diego tak rozmyślał, jego uszu dobiegły podniesione głosy. Jacyś (najprawdopodobniej) ludzie dość żywo o czymś dyskutowali, żeby nie powiedzieć agresywnie. Głosy z kierunku, w którym zmierzał.
Kiedy wyszedł zza zakrętu, jego oczom ukazała się grupka mężczyzn. Najwyższy z nich popchnął jednego z towarzyszy. Kolejny wtedy stanął w obronie kolegi i chwycił wysokiego za ubranie. Zaczęli się szarpać. Na trzymanego rzucił się ten, którego wcześniej popchnięto i zaczął go okładać.
– Panowie, jeśli macie jakiś problem na pewno da się go rozwiązać bez użycia pięści – oznajmił Diego. Sam musiał podnieść głos, żeby przebić się przez krzyki.
– Czego się wtrącasz? – rzucił jeden z nich. – Nie twoja sprawa.

<c.d.n.>