Jesień 1457
Pil jak każdego ranka zrzucił z siebie wypchaną po brzegi, szkarłatną kołdrę i po chwili spoglądania w drewniany sufit, nareszcie wstał. Ruszył w stronę swojej wysokiej niczym dąb, jasnobrązowej szafy, aby wyciągnąć swoje brunatne, pełne szwów spodnie wraz z jasną, nieco ubrudzoną koszulką. Otworzył ogromne drzwiczki i zrzucił z siebie swoją beżową piżamę, która była na niego zdecydowanie za duża oraz ubrał przygotowane przed chwilą ubrania, a odzież nocną schował do garderoby. Wychodząc z pokoju chwycił swoją błękitną, niczym wiosenne niebo szatę i skierował się w stronę wyjścia z mieszkania.
Młody łowca pociągnął klamkę i ujrzał przed sobą piękną, rozległą jak ocean polanę, wraz z biegającymi sarnami, królikami oraz innymi ślicznymi zwierzętami. Nie mieszkał tu zbyt długo, ale nie można również powiedzieć, że dopiero co tu przybył, mimo tego pierwszy raz widział tę łąkę tak tętniącą i promieniującą życiem. Pil wiedział, że marnuje swój cenny czas, ale i tak chętnie delektował się tym cudownym, niepowtarzalnym widokiem. Zajęło mu to dłuższą chwilę, bez przerwy sprawiając uśmiech na jego poranionej przez ostatnie polowania twarzy.
Chłopak po kilku minutach wyrwał się z transu i ruszył przygotować śniadanie. Podszedł do ogniska otoczonego pokaźnymi kamieniami oraz dwoma kołkami po przeciwnych stronach paleniska i nałożył na drobne pieńki metalową, zwęgloną od przyrządzania potraw kratkę. Wkrótce potem ściągnął oskórowanego, wypatroszonego królika z suszarki, a następnie pokroił na parę sporych porcji. Wrzucił wszystkie kawałki zwierzyny na przysłowiowy ruszt i czekał, aż danie będzie gotowe do spożycia.
Listig spoglądając w ogień, który końcówkami swoich krwistych, chaotycznych płomieni co jakiś czas smyrał jego jeszcze surowy posiłek, zaczął rozmyślać o tym jak kiedyś podczas zabawy z bratem przy palenisku, ten zranił się w lewą dłoń.
Pil wraz z młodym Halfdanem jak zwykle ganiali się po podwórku. Ich ogródek nie był zbyt rozległy, ale mimo to chłopcy zawsze potrafili znaleźć sobie jakąś zabawę. Tak też było tym razem, młodszy krewny wpadł na, jak to się dopiero okaże, niezbyt dobry pomysł.
– Pil! Wymyśliłem nową zabawę! - wykrzyczał Halfi.
– Tak? Jaką tym razem? - odparł uradowany starszak.
– Podejdź tu - zaproponował bratu, stojąc przy rozżarzonym stosie. – Będziemy się ścigać! Ten kto ma amulet ucieka!
– Jaki amulet? - zapytał ze zdziwieniem wypisanym na twarzy.
– Ten! Haha! - zaśmiał się, a jednocześnie szybkim ruchem lewej ręki zerwał druhowi z szyi metalowy naszyjnik o podobiźnie lisa.
– Hej! Halfi! Oddawaj to! - wykrzyczał z widocznym poirytowaniem w głosie i zaczął ganiać za kompanem wokół ogniska.
Bracia zrobili w taki sposób parę okrążeń przeciwnie do wskazówek zegara, a gdy w końcu starszy Listig zaczął doganiać druha, ten spojrzał się na niego przez ramię i ku jego nieszczęściu, stracił równowagę. Halfdan przez wspomniane zachwianie runął na ziemię, obijając znacząco swoje przedramię o kamienie otaczające ognisko, tak samo jak te należące do Pila. Stłuczona ręka to nie koniec nieszczęść, które spotkały młodszego Listiga, ponieważ jego dłoń wpadła prosto w płomienie, które momentalnie zaczęły pożerać jego gładką skórę. Bolesny krzyk Halfiego usłyszały nawet wiewiórki, mocno śpiące w norach głębokich jak morze. Gdy ten zwijał się w bólu z ręką wtuloną mocno w swoją klatkę piersiową, niedoszły łowca stał wryty w ziemię, nie wiedząc co ma zrobić. Przepełniał go szok i nie dowierzał w to co się właśnie stało. Na szczęście młodziaka, Pil szybko się otrząsnął i pobiegł do matki po pomoc. Serce kołatało mu jak szalone, mimo że to nie on został poraniony, ale brat był dla niego jak deszcz skromnie podlewający więdnące rośliny, nie mógł bez niego żyć.
Dobiegł wreszcie do swojej ciemnowłosej rodzicielki, która zajmowała się szyciem szaty z cienkiego, błękitnego materiału za pomocą lekko zużytych igieł. Gubiąc się w słowach pokrótce wytłumaczył co zaszło przy palenisku i poprosił jasnooką o pomoc, a następnie oboje bez wahania ruszyli w stronę ofiary. Przerażony chłopak wraz z matką, delikatnie podtrzymującą swoją długą, śnieżną spódnicę, po krótkiej chwili dotarli do obolałego Halfdana, któremu ledwo starczało łez do dalszego płaczu.
– Halfi! Co ci się stało? - zapytała przestraszona opiekunka.
Jedyne co mógł wykrztusić z siebie zraniony blondyn, to jęki pełne cierpienia.
– Potem ci wyjaśnimy, mamo. Trzeba go opatrzyć i to jak najszybciej - wytłumaczył przyszły łowca.
– Racja. Pomóż mi. Zabierzemy go do domu - nakazała Nora, czyli rodzicielka braci.
Podnieśli chłopaka z ziemi; Pil złapał go pod pachami, a matka za nogi i ostrożnie zanieśli poszkodowanego do domu.
Po dotarciu do mieszkania, delikatnie położyli Halfdana na zielonkawą kanapę. Poparzony braciak bez przerwy krzyczał w agonii, a starszy krewny ciągle nie wrócił do siebie.
– Pil! Przynieś mi bandaże! Szybko! - nakazała opiekunka.
– Jasne - odpowiedział po krótkiej chwili. – A… gdzie są? - dopytał.
– Leżą na górnej półce w schowku - wyjaśniła. – Pospiesz się!
Zlękniony młodzieniec bez namysłu ruszył po opatrunki. Po przebiegnięciu całego budynku, runął niczym byk przez drzwi i wywracając parę rzeczy, chwycił medykamenty oraz równie szybko zawrócił w stronę rodziny.
– Mam je! - oznajmił zlękniony Pil.
– Daj mi je - odparła Nora, trzymając rękę syna w drobnym, drewnianym garnuszku wypełnionym wodą.
Chłopak przekazał matce bandaże, które mocno ściskał w swych trzęsących się dłoniach, a ta owinęła nimi dłoń Halfiego wraz z paroma leczniczymi ziołami pod spodem. Sytuacja po chwili była już całkowicie pod kontrolą, a cierpienia poparzonego młodzieńca powoli ustawały.
– Pil, powinieneś się przejść. Wystarczy ci tego całego stresu na dzisiaj. Ja się nim zajmę - zasugerowała opiekunka.
– Masz rację, mamo - odparł jasnooki i skierował się w stronę wyjścia.
Od razu po opuszczeniu mieszkania, ujrzał leżący na skraju ogniska, błyszczący naszyjnik, który został mu zerwany w trakcie poprzedniej rozmowy z bratem. Nie tracąc ani chwili, lekkim krokiem podbiegł do paleniska i ostrożnie chwycił za srebrny łańcuszek. Uniósł go lekko i dostrzegł, że część podobizny lisa została stopiona. Ucho zwierzęcia zostało doszczętnie rozpuszczone, a oko na wizerunku miało wyraźne oznaki przypalenia. Pomimo widocznych uszkodzeń, Listig dumnie założył amulet i wyruszył na spacer.
Osiemnastolatek po chwili kontemplowania nad przeszłymi dziejami wstał, a następnie chwycił swoją pamiątkę, którą do tej chwili dostojnie nosił na szyi. Wygrawerowany obraz futrzaka wyglądał identycznie co parę lat temu, gdy został wrzucony w płomienie.
Pil po paru sekundach oglądania naszyjnika, spojrzał na swoje śniadanie, które czekało już od momentu gotowe do spożycia. Chwycił porcję mięsa i bez chwili namysłu zaczął się nim zajadać.
Gdy już skończył ucztę, zarzucił na plecy swoją drobną, błękitną torbę oraz niezwłocznie ruszył do lasu na polowanie. Ostatnimi czasy porozstawiał tam wiele prowizorycznych pułapek.
Wchodząc do pomarańczowej gąszczy, natychmiast spostrzegł parę wiewiórek i królików złapanych w amatorskie kleszcze stworzone przez młodzieńca. Lekkim krokiem zaczął podchodzić po kolei do każdej z zasadzek, zbierając przy tym swoje łupy, aż w końcu przy jednej z nich zauważył coś na pozór dużej jaszczurki. Nie była ona jednak schwytana, tylko zajadała się zdobyczą łowcy. Zaskoczony Pil ostrożnie zakradł się jak najbliżej bestii, przechodząc od drzewa do drzewa, chowając się za każdym z nich. W końcu, gdy zwierzę i chłopaka dzieliło parę metrów, ten mógł mu się dokładnie przyjrzeć. Dostrzegł, że jego przeciwnik to Terrawit, który jakiś czas temu przysporzył mu problemów.
W tym momencie bezszelestnie odłożył swoją jasnoniebieską torbę na ziemię i wyciągnął srebrny sztylet z pochwy na jego prawym biodrze. Przygotował się, a następnie, gdy tylko gad zaczął wgryzać się w uwięzionego ptaka, rzucił ostrzem prosto w jego mięsiste lewe ramię. Zwierzyna ubrudzona po kąciki ust krwią ofiary, momentalnie spojrzała się w stronę łowcy i szybko odskoczyła. Wyrwała swoimi ostrymi zębiskami broń Pila ze swojej łapy i od razu zaczęła uciekać w głąb lasu. Chłopak nawet nie zamierzał jej gonić, cieszył się jedynie, że nie straci więcej łupów.
Listig dokończył zbieranie zdobyczy, zastawiając jednocześnie pułapki na nowo i wrócił bezpiecznie do domu, gdzie przygotował padliny do wywieszenia na suszarce.
