Jesień 1456
Ten dzień nie zaczął się według planu. Diego zwykle po otwarciu oczu widział w oknie wschodzące słońce. Dzisiaj jednak obudził się dopiero jak do jego domu wpadały krótkie cienie.
Mężczyzna chwilę nasłuchiwał za śpiewem ptaków. Nic, tylko donośny szum wiatru. Diego wstał i podszedł do okna. Nie mylił się; spał prawie do południa. Zmarnować tyle czasu, jak tak można!
Zgarnął spod łóżka swoją sakiewkę, przekąsił szybko kawałek chleba i rozwinął drabinę ze sznurów. Była to jedyna bezpieczna droga prowadząca z ganku domu na drzewie na ziemię. Diego prawie zjechał po niej, po czym pobiegł w stronę miasta.Kiedy pokonał już mniej-więcej jedną trzecią drogi, poczuł na karku kilka kropel deszczu. Zaraz po nich spadły kolejne. Z każdą sekundą padało coraz gęściej. Wreszcie zmieniło się to w prawdziwą ulewę.
Diego odnalazł przynajmniej chwilowe schronienie pod jednym ze starych dębów. Pomyślał, że powinien był się spodziewać takiej zmiany pogody; wichurom, jakie można było zaobserwować w ostatnich dniach, często towarzyszy deszcz.
Mężczyzna usiadł między korzeniami drzewa. Wkrótce świat przestał być widoczny, a krople zaczęły przenikać nawet przez gęste korony. Diego mimo wszystko nadal liczył, że to tylko urwanie chmury i lada moment się rozpogodzi. To jednak nie nastąpiło, pomimo minut, które może zebrały się by uformować pełną godzinę. Do tego czasu Diego był już cały mokry. Kolejne uderzenie wiatru sprawiło, że zaczął szczękać zębami z zimna. Musi znaleźć sobie prawdziwe schronienie albo samemu je zrobić.
<C.D.N.>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz