Od Avriona "Srebrne pazury" cz. 2

Jesień 1456

Minęło trochę czasu, a Ialan i jego dzielny jeździec wstąpili w objęcia ciemnego lasu. Mieli zroszone włosy drobnym deszczykiem, ale nie byli przemoczeni ani przepoceni. Mag bacznie oglądał pobliskie drzewa, szukając jakichś znaków, gdzie się znajdowali i kiedy mogą liczyć na opuszczenie tego labiryntu. Po pewnym czasie odpuścił sobie i postanowił zatrzymać rumaka. Zeskoczył z jego grzbietu, a potem poprowadził w głąb lasu. Ialan dostojnie szedł tuż za mężczyzną.

Zatrzymał się dopiero wypatrzywszy królika. Przemknął pod jego nogami szybko jak strzała, odbierając tym samym jakąkolwiek możliwość upolowania go. Avrion powoli wypuścił powietrze. Trochę pozazdrościł wszystkim osobom potrafiącym posługiwać się łukiem. Nigdy nie miał najlepszego cela. Choć może (o ile się odważy) kiedyś zapyta o pomoc w nauce tej sztuki. Być może nie jest w tym aż tak okropny jak mu się do tej pory wydawało…
Po raz kolejny krzaki zaszeleściły, a Ialan postawił uszy. To wzbudziło dodatkową czujność Avriona. Wyczuwał magię. Nie umiał jej jednak dokładnie zlokalizować. Coś mu jednak dawało bardzo złe przeczucia.
– Chodźmy stąd – wyszeptał do rumaka. Zaciągnął go z powrotem w kierunku wąskiej ścieżki i wsiadł na grzbiet.
Tym razem nie pozwolił mu iść stępem. Narzucił Ialanowi żwawy kłus. Chciał jak najszybciej opuścić to miejsce. Wątpił, aby zdołał podołać niebezpieczeństwu w pojedynkę. Nie był to jednak najczystszy strach, a jedynie silna intuicja. Ten las nie wzbudzał zbytniej sympatii.

<C.D.N.>