Od Diego „Burza” cz. 5

Jesień 1456

Ruch powietrza nazywany wiatrem trochę pomógł osuszyć ubranie i włosy Diego. Jednak każdy powiew przynosił ze sobą kolejną falę zimna. Diego zaczął sprawdzać swoje kieszenie w poszukiwaniu czegoś, co mogłoby mu się przydać w obecnej sytuacji. Znalazł tam kawałki kartek i węgiel, którego używał do pisania. Obie te rzeczy były suche, może nadawały się do rozpalenia ognia. Pojedyncze krople wciąż dostawały się do jego prowizorycznego „namiotu”, więc Diego wolał nie wyciągać tych przedmiotów dopóki nie będzie miał konkretnego planu na zrobienie ogniska.
Po pewnym czasie kontemplowania dostępnych opcji Diego usadowił się (na tyle, na ile było to możliwe) wygodniej na ziemi. W pewnym momencie poczuł, że jego noga natrafiła na grunt o wiele bardziej miękki i sypki. Po bliższym zbadaniu, co to właściwie było, Diego odkrył, że ktoś już przed nim palił tu ognisko, po którym zostało nieco popiołu.
Diego obrócił się w swoim niewygodnym „namiocie”, żeby ułatwić sobie dostęp do miejsca, gdzie jego poprzednik rozpalił ogień. Wtedy dostrzegł, że w wąskiej szparze między ziemią a powalonym drzewem wetknięto trochę drewna tak, by pozostało suche pomimo warunków. Kiedy Diego wyciągał stamtąd te stare zapasy, odnalazł pod nimi jeszcze jedną miłą niespodziankę. Mianowicie – kawałek obitego, czarnego kamienia. Kawałek krzemienia! Teraz miał sposób na przygotowanie własnego ogniska.
Diego ułożył stos z suchych gałęzi i używając kartek jako podpałki, rozpalił ognisko. Usadowił się tak, żeby własnym ciałem utworzyć drugą ścianę namiotu dookoła płomienia. Nie chciał żeby wiatr go zdusił zbyt szybko.
Ryknął kolejny grzmot. Teraz był już naprawdę blisko. Pilnując ognia, Diego pomyślał, jak wielkie szczęście miał, że znalazł ten krzemień.

<C.D.N.>