Jesień 1456
Nie było im jednak dane szybkie opuszczenie tego miejsca. Avrion zaczął wyczuwać coraz silniej źródło mocy, wobec czego postanowił zawrócić konia. Chciał jechać na południe. To właśnie stamtąd nie docierały do niego żadne fale magii. Ponownie przyspieszył Ialana. Wiatr znowu szumiał w ich uszach, a świat dookoła rozmazywał się w jedną, szaro-brązowo-pomarańczową plamę. Uczucie bliskości magii stopniowo słabło.Jeździec po pewnym czasie również opuścił las. Tym razem znajdowali się już na wzniesieniu otoczonym gęstą jak mleko mgłą. Widoczność była ograniczona do raptem kilku metrów. Avrion odczuwał niemal absolutną pewność, że kojarzył skądś to miejsce. Zaintrygowany pozwolił Ialanowi zwolnić, aby dać sobie szansę na rozejrzenie się dookoła. Mężczyznę zżerała najczystsza ciekawość. Czy to tylko przeczucie, czy też rzeczywiście już tutaj był.
Samotne drzewo, wystające głazy. Jakieś nieznane, wyłysiałe krzewy o mocno poskręcanych gałązkach. Do tego płasko przylegające do ziemi porosty… Mag zmrużył oczy. Wciąż nie potrafił odpowiedzieć sobie na frapujące go pytanie. Prowadził Ialana dalej, studiując wzrokiem każdy element okolicznej przygody.
Nagle zauważył jakiś kształt we mgle. Był mniejszy niż Ialan, ale miał dostojną budowę ciała i smukłe długie nogi. Sarna. Avrion kazał rumakowi się zatrzymać i nasłuchiwał. Sarna opuściła głowę i wróciła do spokojnego jedzenia krótkiej, wymarzłej trawy.
Nagle zauważył jakiś kształt we mgle. Był mniejszy niż Ialan, ale miał dostojną budowę ciała i smukłe długie nogi. Sarna. Avrion kazał rumakowi się zatrzymać i nasłuchiwał. Sarna opuściła głowę i wróciła do spokojnego jedzenia krótkiej, wymarzłej trawy.
<C.D.N.>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz