Jesień 1456
Diego obudził kolejny zbyt bliski grzmot. Zaraz po nim nastąpił ten sam odgłos trzasku drewna. Jednak tym razem dźwięk był tuż nad głową mężczyzny. Diego niewiele myśląc wyskoczył ze swojego szałasu. Nie miał nawet czasu wstać, więc zaczął uciekać na czworaka. Instynkty podziałały na jego korzyść; zdążył umknąć przed grubymi gałęziami upadającego drzewa. Ciężki pniak zgniótł „namiot” Diego. Strach pomyśleć, co by było gdyby ten nie zdążył się stamtąd wydostać.
W pierwszej chwili mężczyzna westchnął z ulgą, ale potem zdał sobie sprawę z dwóch rzeczy. Po pierwsze - teraz musi znaleźć nowe schronienie, a po drugie - zostawił w szałasie swoje Ora.
Przez kolejne długie minuty znów skazany na deszcz Diego z trudem odkopywał spod stert liści swoje pieniądze. Nie mógł po prostu „machnąć ręką”, tak jak nieraz robił w innych sprawach. To były prawie wszystkie jego oszczędności; nie wiedział ile mogło kosztować lustro. Nie pamiętał w końcu, żeby kiedyś jakieś kupował, bądź zamawiał.
Kiedy Diego wreszcie odzyskał swoje Ora postanowił poszukać również krzemienia, który pomógł mu przetrwać aż do teraz. Ten było nieco łatwiej odnaleźć, bo mężczyzna wiedział dokładnie, gdzie będzie leżał. Osobiście schował go pod pniakiem pierwszego powalonego drzewa, czyli tam, gdzie go znalazł. Co prawda teraz było ciężej się tam dostać, ale było to wykonalne.
W pierwszej chwili mężczyzna westchnął z ulgą, ale potem zdał sobie sprawę z dwóch rzeczy. Po pierwsze - teraz musi znaleźć nowe schronienie, a po drugie - zostawił w szałasie swoje Ora.
Przez kolejne długie minuty znów skazany na deszcz Diego z trudem odkopywał spod stert liści swoje pieniądze. Nie mógł po prostu „machnąć ręką”, tak jak nieraz robił w innych sprawach. To były prawie wszystkie jego oszczędności; nie wiedział ile mogło kosztować lustro. Nie pamiętał w końcu, żeby kiedyś jakieś kupował, bądź zamawiał.
Kiedy Diego wreszcie odzyskał swoje Ora postanowił poszukać również krzemienia, który pomógł mu przetrwać aż do teraz. Ten było nieco łatwiej odnaleźć, bo mężczyzna wiedział dokładnie, gdzie będzie leżał. Osobiście schował go pod pniakiem pierwszego powalonego drzewa, czyli tam, gdzie go znalazł. Co prawda teraz było ciężej się tam dostać, ale było to wykonalne.
<C.D.N.>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz