Od Claytona "Lukrecja" cz. 5

Jesień 1456

Clayton spoglądał badawczo na niedawno poznanego łowcę. Nie mógł uwierzyć, że właśnie teraz, całkowitym przypadkiem, odnalazł kogoś należącego do tej dziwnej formacji. Jego serce radowało się na myśl, że oto w końcu będzie mógł powiadomić matkę o pierwszych sukcesach. Kobieta była już niezwykle zniecierpliwiona, a jej pełne rozpaczy listy zmuszały chłopaka do przełknięcia własnej niechęci, byle tylko móc ją nareszcie zadowolić.
Z krzywym uśmiechem i pozorną obojętnością myślał o naiwnej nadziei starszego od niego mężczyzny. W głowie zaś już wizualizował sobie, jak wujek z pomocą najbliższej rzeczy – kubka czy też kałamarza celnie rzuconego w łowcę – pozbywa się natręta. Skoro ignorował prośby nawet własnej siostry, to dla Claya nie istniało nic, co mogłoby przekonać Tyriona do zmiany zdania. A na pewno nie był tym ten mężczyzna.
– Przykro mi, proszę pana, ale wydaje mi się, że to będzie jedynie strata czasu – odparł w końcu. Miał wrażenie, że badawcze spojrzenie łowcy przechodzi go na wylot. Gdzieś z tyłu głowy zamajaczył niepokój. Któż mógł wiedzieć, jak zareaguje na tę odmowę? Ta myśl zmusiła chłopaka do szybkiego, podyktowanego zdenerwowaniem doprecyzowania: – Jest późna godzina. Jeżeli wujek nie śpi, to w stanie, w jakim spodziewam się go ujrzeć, nie porozmawia z nim pan.
Łowca nie zamierzał widocznie dać zbyt się wymówką pijactwa Tyriona, bowiem ledwo Clay skończył wypowiadać zdanie, zagadnął:
– A jutro?

<c.d.n.>