Jesień 1456
Deszcz niszczył kolejnymi falami kropli namiot Conny, przez co jedyne co umiała wydobyć ze swojej twarzy to niezadowolony grymas.
Patrzyła wokół siebie szukając jakiejś pomocy. Coś w rodzaju kolejnych gałęzi na jej namiot lub pomocy żywej duszy.
Siedziała pod namiotem i czekała na zbawienie kiedy ta ulewa minie. Nagle zauważyła na dróżce wóz kupiecki, którego w ogóle do tej pory nie dostrzegła. W końcu jakaś udana sytuacja, która może uratować ją przed zamarznięciem na śmierć. Jak już miała wstawać, kiedy zauważyła, że w wozie coś się porusza, więc szybko ukryła się za krzaki, tak że tylko głowa jej wystawała.
Patrzyła na ten wóz dokładne trzydzieści sekund, zanim zauważyła, że firanki się odsłoniły. Widać było szczupłą długowłosą postać. Pierwszą reakcją Conny było szybkie wstanie i próby machania, ale zanim zdążyła to zrobić, zobaczyła jak firanki w mrugnięciu oka się zasłoniły. Poczuła kolejny przegrany moment, który dobił ją tylko bardziej.
Następnie poszła w głąb lasu szukając gałązek do namiotu. Po piętnastu minutach zbierania zauważyła zranionego królika. Położyła gałązki na ziemię i powolutku podchodziła do gryzonia, który miał ranę na nodze. Uklęknęła przy nim i zaczęła wyciągać z kieszonki małe liście klonu. Przyłożyła jeden ogonek do nasady i je złączyła. Przysunęła środek bandaża z liści klonu na ranę królika i ścisnęła węzeł, żeby się trzymało poprawnie. Jedyne co miała w głowie to: “Prosze żeby to działało, i żeby to biedne stworzenie nie dostało zakażenia”. Szybko sprawdzała swoje kieszonki, szukając siana dla królika, ale bezskutecznie. Znalazła jednak paręnaście nasion i przystawiła królikowi pod nos. Gryzoń szybko skoczył, jakby był w pełni zdrowy, i zaczął konsumowanie nasion.
Zszokowana Conna patrzyła na królika, nie wiedząc czy została wrobiona przez zwierzę, czy to była jej zasługa. Gapiła się na niego z jeszcze piętnaście sekund. Następnie uciekł w podskokach, jak na królika przystało. Wstała, szukając swoich porzuconych gałązek. Po chwili znalazła je całe, ale mokre i śliskie. Do tej pory nawet nie zauważyła, że deszcz osłabł.
Wróciła do namiotu i zaczęła znowu łatać dziury parami gałązek połączonych linami, które były zrobione z trawy i liści.
<Avrion?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz