Jesień 1456
Kiedy przełknął ślinę, poczuł się, jakby w jego gardle ugrzązł chropowaty kamień. Wciąż trzymał w dłoni nóż, ale nie był pewien, czy do czegokolwiek mu się przyda.
Kiedy obrócił się ponownie, coś jasnego się na niego rzuciło. Jasne fałdy ubrań zasłoniły mu na chwilę widok, świsnęło srebro. Potem przez jego udo przeszła fala intensywnego bólu. Syknął i ugiął kolano. Zabolało jeszcze bardziej. Miał silną chęć, by wrzasnąć.
Dopiero wtedy zauważył, że z jego uda wystawał jego własny nóż. Co gorsza, trzymał w dłoni jego rękojeść. Avrion otworzył szeroko oczy, a potem machnął w powietrzu rękoma. Do jego uszu dobiegł stłumiony huk. Rzucił czas odpychający. Z dodatkiem gorącej krwi na palcach, fala uderzeniowa była mocniejsza niż zazwyczaj. Nie miał czasu sprawdzać, czy zagrożenie było nadal blisko. Wykorzystał tę chwilę na próby ściśnięcia rany.
Zaraz potem jednak coś zimnego i ostrego chwyciło go za kark i brutalnie pociągnęło do tyłu. W ostatniej chwili mężczyzna przetoczył się w bok. Doświadczenie nauczyło go, jak uratować się przed uderzeniem w głowę. Wylądował na czworakach, nadal z nożem utkwionym w udzie. Ból na chwilę ulżył. Prawdopodobnie z powodu przepływu adrenaliny.
Kiedy podniósł głowę, zobaczył długie, rozwiane białe włosy. Mag zdążył zrobić unik, ale ceną utraty równowagi.
Zaraz potem jednak coś zimnego i ostrego chwyciło go za kark i brutalnie pociągnęło do tyłu. W ostatniej chwili mężczyzna przetoczył się w bok. Doświadczenie nauczyło go, jak uratować się przed uderzeniem w głowę. Wylądował na czworakach, nadal z nożem utkwionym w udzie. Ból na chwilę ulżył. Prawdopodobnie z powodu przepływu adrenaliny.
Kiedy podniósł głowę, zobaczył długie, rozwiane białe włosy. Mag zdążył zrobić unik, ale ceną utraty równowagi.
<C.D.N.>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz