Od Diego "Śnieżna postać" cz. 14

Zima 1456

Goblin zdołał uczepić się sukni jednej z uciekających kobiet. Wyszczerzył zęby, widząc jak ta się przewraca na bruk. Zacisnął mocniej śmierdzącą łapę i podniósł swoją prymitywną broń. Nie zdążył jej jednak opuścić; pierwsza trafiła go strzała Diego. Zaraz potem w potwora wbiły się dwa kolejne groty.

Dopiero wtedy gobliny zwróciły uwagę na jednego z niewielu ludzi, którzy nie uciekali. Ta zamaskowana istota miała czelność do nich strzelać! Drugi stwór uniósł swoją maczugę i ruszył w stronę łowcy. Jednak i tego trafiły strzały, nim zdążył się zbliżyć. Gobliny nie miały ze sobą żadnej broni, która sprawdziłaby się tak dobrze na odległość, jak łuk Diego.
Po kilku chwilach oba potwory już się nie ruszały. Mężczyzna opuścił broń. Chyba po wszystkim. Rozprawienie się z tylko dwoma goblinami w ten sposób nie było wyzwaniem, ale łowca słyszał, że w grupie są naprawdę niebezpieczne. Jednak dla niewprawionych w boju zwykłych przechodniów ta parka to był już powód do ucieczki. Może to i lepiej, że woleli tu nie zostawać; przynajmniej Diego nie musiał się martwić, że jakiś niewinny mieszczanin wejdzie mu pod ostrzał.
Sytuacja była tym bardziej niecodzienna, bo gobliny nie pojawiały się często w mieście. Widać ci zwiadowcy zawędrowali naprawdę daleko od kolonii. Chyba że... kolonia zamierzała się przenieść.
Diego uznał, że powinien to przedyskutować z innymi łowcami, zanim wróci do domu.
Nagle mężczyzna poczuł ciężar na plecach i ucisk na szyi. Okazuje się, że przybyło tutaj więcej goblinów i kolejny osobnik postanowił pomścić towarzyszy.

<c.d.n.>