Od Diego "Śnieżna postać" cz. 13

Zima 1456

Mieszkańcy miasta uciekali przed czymś. Diego ścisnął mocniej dłonie dzieci, by czasem tłum nie porwał ich ze sobą. Ostatnie, czego by chciał, to zgubić swoich podopiecznych w potencjalnie groźnej sytuacji. Lucy, której udzielił się nastrój otoczenia, odruchowo schowała się za kuglarzem.

Diego wsłuchał się w głosy przerażonych, nieuzbrojonych ludzi (i nie-ludzi). Wreszcie wyłapał jedno powtarzające się słowo, które pozwoliło mu zrozumieć, z czym mają do czynienia.
– Gobliny! Gobliny!
Diego otworzył łokciem drzwi cukierni, z której dopiero wyszli.
– Wracajcie do środka, dobrze? – powiedział, starając się nie potęgować strachu dzieci. – Nie wychodźcie dopóki po was nie przyjdę.
Lucy pierwsza posłusznie zniknęła za drzwiami.
– Diego, co się dzieje? – zapytał Rick.
– Przyjdę po was – powtórzył kuglarz. – No już, zmykaj – Przytrzymał drzwi dla chłopca. Ten jeszcze chwilę się wahał, ale ostatecznie spełnił polecenie opiekuna.
Diego wiedząc, że jego podopieczni będą w bezpiecznej odległości od tego wszystkiego, zdjął z ramienia łuk i sprawdził, czy groty strzał są ostre. Po tym, ruszył w przeciwnym kierunku, niż uciekające istoty.
Jest kuglarzem, jest opiekunem, ale jest i łowcą. Jego zadaniem jest zabawiać tłum, pilnować dzieci, ale i pozbyć się niebezpiecznych stworów; obronić swoich sąsiadów i swoich podopiecznych.
Stanął twarzą w twarz z pierwszym goblinem; ohydną, pomarszczoną istotą. Diego nałożył strzałę na cięciwę i wypuścił pierwszy pocisk.

<c.d.n.>